hayatı seninle sevdi kalbim.seninle anlamını koydu yaşadıklarıma.sevmeyi sana öğretmeye kalktığımda korktun benden,aslında kendinden,kendindeki kalıplarından... sana çağıl çağıl akmak istediğimde sen bu coşkuya dayanamadın,bu yüksek enerjiden yine korktun sabit kalıblı yarim...dünyada cennet varsa,o seninleydi benim için.cennet sendin sevgilim.bu kalb penceresinden seni temaşa etmek istedi o Latif Yaratan...iki ayrı zerreyi bir yapmak istedim aşk yapıştırıcısıyla.ben su idim sen de toprak ve senin varlığına hulül ettiğimde ne güzellikler açacaktı inan...sen sevmemi ve bu sevgimin getirilerini sevemedin kendi kalıbların yüzünden.ikimiz de farkındaydık bu kalıbların.sana;'sevmek bu kadar kötü bir şey mi?' diye sormuştum da sen,susmuştun...aşkın dini yoktu ya;aşk için sınır,kalıb yoktu sevdiceğim.aşk tek tabanca ise cehennem kuyuları gibi kalb ve hayat.karşılklıysa,cennet herşey.ve şimdi ben cennetten kovuldum sayende..ben aşkı seçmemiştim gelip o beni seçti ve attı beni bu ateşlere.sana da bir şey söyleyemem belki ama bana da bi şey söyleyemezsin sevgilim.herkes kendindekini yaşamaz mı yarim?sayende yaşamak istediklerim dahi o kalıblar içinde ziyan olup gidiyor haberin bile olmadan,farketmeden,belki de umurunda bile değil.seni gören gözlerim dünyanın yedi harikasını bile hiçe sayar güzelliğin karşısında.sanki kainatın tüm güzelliği sende toplanmış da bana temaşa için sunuluyor.sen anlayamadın beni,bendeki bu cenneti.ve birgün bir ah çıktı ağzımdan farkımda olmadan;sen de ol benim gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder