Tarih onları kaydedemez; onların egoları yoktu. Ve benim hissettiğim budur: Âdem nasıl ilk insan olabilmiştir? Ondan önce milyonlarcası olmuş olmalı ama başka hiç kimse ‘Hayır’ demedi. Onlar erkek olamadılar, onlar ego olamadılar. Âdem ‘Hayır’ dedi. Elbette o bunu söylediği için acı çekti; mutluluk bahçesinden kovuldu. Âdem bir insandır ve her insan Âdem gibidir. Her çocukluk Cennet Bahçesi’ndedir. Her çocuk hayvanlar kadar mutludur, ilkel insanlar kadar mutludur, ağaçlar kadar mutludur. Hiç, bir çocuğu ağaçların üzerinde, kumsalda koşarken gördün mü? O henüz insan değildir. Onun gözleri hâlâ nettir ama bilinçsizdir. O cennet bahçesinin dışına çıkmak zorunda kalacaktır. Âdem’in Cennet Bahçesi’nden kovulmasının anlamı budur: O artık bilinçsiz mutluluğun parçası değildir. O bilgi ağacının meyvesini yiyerek bilinçli hale gelmiştir. O insan haline gelmiştir. Âdem bir kez kovulmamıştır; her Âdem yeniden ve yeniden kovulmak zorundadır. Her çocuk Tanrı’nın bahçesinden dışarı atılmak zorundadır; bu gelişmenin bir parçasıdır. Acı gelişmek yüzündendir. Kişi onu yeniden kazanmak için, onu bilinçli olarak kazanmak için kaybetmek zorundadır. İnsanın sırtındaki yük ve onun kaderi, onun kederi ve onun özgürlüğü budur; insanın problemi ve insanın ihtişamının her ikisi de budur ALNTI - OSHO
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder